Hementxe nago errekaren hotsa entzuten. Erreka oso indartsu dator, harrien hotsa entzuten da, pentsatu urak daraman indarra. Barruan daramatzan harriak ateratzen duten zaratak kezkatzen gaitu, hori da errekaren ondo-ondoan bizitzearen ondorioetako bat. Udaran ematen duen freskurak eta hots lasaiak gauetan lo egiteko izugarri laguntzen didan moduan, oraingoan larritasuna bihurtzen da. Erreka oso handituta doa, ur piloa darama, udaran erreka erdian jolasti ibiltzen diren nire barbo lagunak, seguraski erreka ertzera hurbildu direla eta harri azpiren batean dabiltzala korrontetik babestu nahiean.
Erreka ondoko etxe batean jaiotzeak ere bere tokea ematen duela pentsatzen dut. Kuartoko leihotik sartzen den uraren hotsa gauero izan dut lagun (bai, bai, Xalba, tarteka ere barboak uretan ateratzen zuten hotsak ere bai, hotsa ordea, eh? besterik ez) eta ametsen zaindari. Etxearen kontra dagoen zubia ere nire laguna izan da, kanpolibrean gozo eta gustora ibiltzeko pasabidea. Bai, hormigoizko zubi sendoa, orain dela urte asko bere paretak galdu zituen huraxe, abuztuko uholde indartsu batean urak paretarik gabe utzi zuena. Gogoratzen dut burdinezko baranda eskas hura jarri ziotenean, nola harritu ginen. Baina hau al da orain jarri behar dutena? Itsusia erabat, aurrekoa bai zela dotorea.
Makina bat jolas egin ditut txikitan errekan, etxe ondoko errekan. Zapatilla eta arropa zaharrak jantzi eta lagunekin ezkaluak harrapatzen, amorraiak hartu nahian, behin baino gehiagotan uretara erori ere bai. Sugeak ikusten harriz txikitu arteko onik ez genuen izaten, eta errekan pixkat aurrera egitea, sekulako abentura zen, lurralde berriak esploratzen zebilen abenturazaleak sentitzen ginen.
Gure jolas ohikoenak eta gustokoenak ezkaluak harrapatzeaz gain, goroldioa hartu eta batak besteari botatzea zen, makilekin puntan hartu eta txiiiiiiiiiuuuuuuu botatzea, eta kontuz ibili behar, goroldioak jo ezkero, dena zikintzea eta bustitzeaz gain, eta uzten duen usai txarrarekin batera, besteen aurrean patoso samar geratzearen lotsa zekarren. Kontuz ibili behar. Udaran errekan goroldio asko pilatzen zen, eta gu gustora, jolas egiteko aukera baitzen guretzat. Baita harriak hartu eta uretara botatzea, bota eta bota, bakoitzak ze hots ateratzen zuen entzunez, eta berriro hartu harriak, borobilak, karratuak, edozein formatakoak...edo harriak errekaren beste aldeko ertzeko mugara justu-justu botatzea, punteria probatzeko jolas bikaina, baita bi harri hartuta, bata gora-goraino bota eta uretara erortzean beste batekin hura erortzen zen lekura jaurtitzea, eta nola ez, nire faboritoetako bat, hartu harri zapalak eta putzu bare eta handi samarra bilatzean zopak egitea, lau, bost edo hamaika, ahalik eta gehiena, aspertu gabe, horixe izaten zen erronka, beti hobetu nahian, jotake, ezin aspertu. Eta etxera bueltatzean, amarentzat lana, beti baikenuen arropa zikina, bustita edo hautsita, baina tira, aurrera, hurrengo egunean berriro berdina egitera. Erreka zen gure jolastokia.
Orain pentsatzen dudala, a ze pakea eta lasaitasuna, hirietan ez zen horrelakorik egongo, eta gu ederki eta gustora ibiltzen ginen, gure "abenturak" bizitzen, eta ziur nago ama eta aiton-amonak ere lasai egoten zirela, behintzat etxetik gertu geunden eta aldameneko errekan, leku ezaguna eta laguna.
Neguan ere banuen errekarekin entretenimentua. Sukaldeko leihotik begira egoten nintzen, erreka hazten zenean eramaten zituen gauza pillllllloak ikusi nahian: enborrak, bidoiak, belarrak, plastikoak...urak zeraman indarrari kasu gehiegi egin gabe, horixe zen denborapasa, zenbat gauza zekartzan ikustea, geroz eta handiagoa ikustean, hori zen hori altxorra!
Eta orain, hau idazten ari naizela, Kotxera zaharreko beheko pisuan, leihotik bestaldean uraren indarraren hots ozena entzuten dut, gure lagun errekarena.
Eta gaur ze kanta jarriko dudan, ummmmmm... ez dakit bada, beno, asko okurritzen zaizkit, baina hauxe jarriko dizuet. Espero gustoko izatea.
Bruce Springsteen-The river
Kanta goibela iruditu izan zait beti, baina polita da kantuaren letra, hemen doakizue ingelesez eta gaztelaniaz.
|
I come from down in the valley
where mister when youre young They bring you up to do like your daddy done Me and mary we met in high school when she was just seventeen We'd ride out of that valley down to where the fields were green
Wed go down to the river
And into the river wed dive Oh down to the river we'd ride
Then I got mary pregnant
and man that was all she wrote And for my nineteen birthday I got a union card and a wedding coat We went down to the courthouse and the judge put it all to rest No wedding day smiles no walk down the aisle No flowers, no wedding dress
I got a job working construction
for the johnstown company But lately there aint been much work on account of the economy Now all them things that seemed so important Well mister they vanished right into the air Now I just act like I dont remember, Mary acts like she dont care But I remember us riding in my brothers car Her body tan and wet down at the reservoir At night on them banks Id lie awake And pull her close just to feel each breath shed take
Now those memories
come back to haunt me, they haunt me like a curse Is a dream a lie if it dont come true Or is it something worse that sends me |
Vengo de la parte baja del valle,
donde, cuando eres joven te enseñan a hacer las cosas de la misma forma que las hacia tu padre María y yo nos conocimos en el instituto cuando ella tan solo tenía 17 escapamos de este valle hacia donde los campos eran verdes.
Solíamos ir al rio
y en el rio nos sumergíamos solíamos dejarnos llevar por su corriente.
Pasó el tiempo,
y María quedó embarazada y para mi 19 cumpleaños, me regalaron un contrato de trabajo y un traje de boda. Fuimos al juzgado, y el juez hizo el resto. Sin sonrisas de día de boda, sin paseo hacia el altar, ni flores ni traje de novia.
Tengo un trabajo en la construcción
para la compañía Johnston pero últimamente dicen que la cosa está mal debido a la economía y todo eso. Ahora, todas aquellas cosas que antes eran importantes para mí parecen desvanecerse en el aire Yo actuo como si no recordara nada del pasado, y María como si no le importara. Pero aún recuerdo aquellas escapadas que haciamos en el coche de mi hermano Si. Recuerdo su bronceado y húmedo cuerpo yacer a mi lado, tumbados por las noches a la orilla del lago. Solía tumbarme cerca de ella, para oirla respirar a mi lado.
Todos esos recuerdos
vuelven a mi persiguiéndome como una maldición Es un sueño, una mentira si no se hace realidad. O es algo peor lo que me envía hacia el río. |
(Iturria: letrastraducidas.net)
No comments:
Post a Comment